Манзил
Икки минг йилдан бери бу ерда карвонсарой ва қадимий чойхона жойлашган бўлиб, унинг атрофи қоялар, булоқлар, ғорлар ва сойлар билан ўралган. Минг йиллик чинорлар бугунги кунгача сақланиб қолган, улар карвон ва саёҳатчиларга иссиқ кунларда соябон бўлиб салқинлик ато этган. Машҳур япон ландшафт меъмори Козо Иватани бу ерда тошлар ва шаршаралар – сукунат ва салқинликнинг фалсафий боғини яратди.
Чойхонанинг ёнида қадимий қоятош петроглифларининг бутун платоси — Мустериан даври одамининг чизмалари мавжуд. Атрофда чексиз тоғ тизмалари ва гўзал шаршаралар, қоялар ва ҳарсанглар чўзилган. Афсоналарга кўра, бу сояли воҳада Буюк Искандарнинг қўшини Ҳиндистонга юришида дам олиш учун тўхтаган.
Айнан шу ерда «Porto de Cinara’s маҳалласи» меҳмонхонаси ва спорт-кўнгилочар мажмуасини жойлаштириш мўлжалланган.